Torre de dona Uraca
Torre de dona Uraca to wieża, która znajduje się na Plaza Major w Soria, obok Palacio de la Audiencia. Jest to pozostałość po dawnym pałacu rodziny Beteta lub Sorovega, który został zbudowany w XVI wieku. Wieża ta jest znana również jako Torre de los Beteta lub Torre de Suero de la Vega, od nazwisk jej właścicieli. Jednak popularnie nazywa się ją Torre de dona Uraca, z powodu legendy, która mówi, że w tej wieży była uwięziona królowa Urraca I z Leónu, córka Alfonsa VI. Legenda ta nie ma jednak żadnego oparcia historycznego, ponieważ wieża jest znacznie późniejsza niż życie królowej.
Wieża ma kształt prostokąta i jest zbudowana z kamienia i cegły. Ma cztery kondygnacje, z których każda ma dwa okna z kamiennymi obramowaniami. Na najwyższej kondygnacji znajduje się balkon z kutymi żelaznymi balustradami. Na szczycie wieży znajduje się attyka z pińczoszkami i herbem rodziny Beteta. Wieża jest połączona z budynkiem Palacio de la Audiencia przez korytarz, który przechodzi nad ulicą. Wewnątrz wieży znajdują się pokoje i sale, które służyły jako rezydencja i biuro dla właścicieli pałacu.
Wieża jest otwarta dla zwiedzających w godzinach otwarcia Palacio de la Audiencia, a wstęp jest bezpłatny. Jest to z pewnością jedno z miejsc, które warto odwiedzić, aby poznać historię i kulturę Soria. Jest to wieża, która łączy legendę i rzeczywistość, i która jest symbolem miasta i jego mieszkańców.
Ruinas de iglesia San Nicolas
Ruinas de iglesia San Nicolas to ruiny romańskiego kościoła, który znajduje się na Plaza Mayor w Soria. Kościół ten był jednym z najważniejszych i najpiękniejszych w mieście, ale został zniszczony w XIX wieku, podczas wojny niepodległościowej. Z jego dawnego splendoru zachowały się tylko część prezbiterium, mury boczne i fundamenty wieży. Ruiny te są świadectwem historii i sztuki Soria, a także inspiracją dla wielu pisarzy i poetów.
Kościół San Nicolas został zbudowany w XII i XIII wieku, na miejscu wcześniejszej świątyni. Był to kościół o planie krzyża łacińskiego, z jedną nawą, transeptem i apsydą. Jego fasada główna znajdowała się na północnej stronie, wychodzącej na główną ulicę miasta. Fasada ta była ozdobiona portalem z trzema arkadami, wspartymi na kolumnach z kapitelami roślinnymi i zwierzęcymi. Portal ten został przeniesiony w 1908 roku do kościoła San Juan de Rabanera, gdzie można go podziwiać obecnie. Na południowej stronie kościoła wznosiła się potężna wieża, która służyła jako dzwonnica i punkt obserwacyjny. Wieża ta miała cztery kondygnacje, z których każda miała dwa okna. Na szczycie wieży znajdował się herb miasta i napis “San Nicolas”.
Wnętrze kościoła było jasne i harmonijne, z bogatym wyposażeniem artystycznym. W prezbiterium znajdował się ołtarz główny z retabulum platereskim z XVI wieku, dziełem Francisco de Ágredy i Juana de Baltanása. Retabulum to przedstawiało sceny z życia i męczeństwa św. Mikołaja, patrona kościoła. W transepcie znajdowały się dwa ołtarze boczne, jeden poświęcony św. Katarzynie, a drugi Świętemu Krzyżowi. W tym drugim ołtarzu zachowały się resztki malowideł ściennych z XIII wieku, przedstawiających morderstwo św. Tomasza Becketa, arcybiskupa Canterbury. W nawie znajdowały się ławki z orzechowego drewna z XVI wieku, a na chórze organy z XVIII wieku.
