Palacio de los condes de Gomara
Na ulicy Zapatería, blisko Plaza Mayor, stoi Palacio renacentistade Gomara, jeden z najpiękniejszych i najbardziej zabytkowych pałaców w Soria. Został wzniesiony w XVI wieku przez Francisco López de Río y Salcedo, który był bogatym i wpływowym szlachcicem, sekretarzem króla Filipa II i ambasadorem w Rzymie. Pałac był także miejscem urodzin i śmierci wielu sławnych ludzi, takich jak poeta Diego de Gomara, pisarz Francisco de Gomara czy malarz Francisco de Goya. Obecnie pałac jest siedzibą Delegatury Rządu w Soria tak jak Pałac de los Rios y Selcedo.
Pałac jest przykładem architektury renesansowej, inspirowanej stylem włoskim. Zaprojektował go architekt Francisco de Colonia, który wzorował się na pałacu królewskim w Madrycie. Pałac ma prostokątny kształt i dwie kondygnacje oraz poddasze. Na dole znajduje się portyk z sześcioma arkadami, który daje dostęp do patio z kolumnami i arkadami. Na górze znajduje się fasada z sześcioma oknami, z których środkowe jest większe i ozdobione herbem rodziny. Na poddaszu znajdują się mniejsze okna z prostymi frontonami. Na dachu znajduje się attyka z balustradą i herbem królewskim. Fasada jest wykonana z czerwonego piaskowca.
Wewnątrz pałacu znajdują się cztery części: zaguán, patio, salón i alcoba. Zaguán jest wejściowym pomieszczeniem, gdzie znajduje się schody i drzwi do patio. Patio jest centralnym miejscem, gdzie znajduje się studnia i fontanna. Salón jest głównym pomieszczeniem, gdzie znajduje się kominek i strop z malowanymi herbami. Alcoba jest sypialnią, gdzie znajduje się łóżko i szafa. W pałacu można podziwiać wiele elementów dekoracyjnych, takich jak stiuki, freski, meble, gobeliny, obrazy i rzeźby.
Iglesia De Santo Domingo
W centrum miasta, naprzeciwko Palacio de la Audiencia, znajduje się Iglesia De Santo Domingo, kościół katolicki z XII wieku, który zachwyca swoją wspaniałą fasadą romańską, uważaną za jedną z najpiękniejszych w Hiszpanii. Kościół zmienił swoje wezwanie z Santo Tomé na Santo Domingo, kiedy został połączony z sąsiednim klasztorem dominikanów. W 1931 roku kościół został uznany za zabytek narodowy.
Kościół ma plan krzyża łacińskiego, z trzema nawami, transeptem, pięciobocznym prezbiterium i wieżą przybudowaną do północnej ściany. Najstarszą częścią kościoła jest wieża, która pochodzi z początku XII wieku i jest jedynym pozostałym elementem pierwotnej świątyni. Wieża ma cztery kondygnacje, z których każda ma dwa okna z arkadami. Wieża jest zwieńczona attyką z machikułami i pinaklami.
Najbardziej imponującą częścią kościoła jest fasada zachodnia, która została zbudowana pod koniec XII wieku, prawdopodobnie dzięki mecenatowi króla Alfonsa VIII i jego żony Eleonory Plantagenet. Fasada ma trzy poziomy, z których każdy ma pięć arkad, z których środkowa jest większa i głębsza. Fasada jest bogato zdobiona rzeźbami, które przedstawiają sceny z Biblii, historii i legendy.
Wnętrze kościoła jest skromniejsze i prostsze niż fasada. Ma trzy nawy, z których środkowa jest wyższa i szersza od bocznych. Nawa główna jest przykryta sklepieniem kolebkowym z lunetami, podpartym przez arkady oparte na potężnych filarach. Nawa północna ma sklepienie krzyżowe, a południowa sklepienie kolebkowe. W nawach bocznych znajdują się kaplice z XVI wieku, poświęcone Santo Cristo i Rosario. W transepcie znajduje się kaplica główna, zbudowana w stylu renesansowym, z bogatym ołtarzem barokowym, w którym znajduje się rzeźba Santo Tomé, patrona pierwotnego kościoła
