Convento de Santa Clara
Convento de Santa Clara to klasztor klarysek, który znajduje się w Teruel, w Aragonii. Został założony w 1367 roku przez królową Aragonii, Leonorę, żonę króla Piotra IV. Klasztor ten jest uznany za Dobro Kultury (Bien de Interés Cultural) w kategorii Zabytek i jest jednym z najstarszych i najbardziej zasłużonych zakonów żeńskich w Teruel.
Klasztor ten ma swoje początki w kościele Santa María de Mediavilla, który był pierwotnie romański, a później przebudowany w stylu mudéjar. W 1367 roku, królowa Leonora, która była wielką czcicielką św. Klary z Asyżu, postanowiła założyć tu klasztor klarysek, który był pierwszym w Aragonii. Królowa ufundowała klasztor i nadała mu liczne przywileje i dochody, a także sprowadziła do niego pierwsze zakonnice z klasztoru w Toledo. Klasztor ten był pod opieką królewską i cieszył się dużym prestiżem i wpływem w mieście. W 1423 roku, klasztor otrzymał relikwie św. Klary, które są przechowywane w srebrnej trumnie w kaplicy głównej.
Klasztor ten składa się z kościoła, krużganku i pomieszczeń zakonnych. Kościół jest budowlą gotycko-mudéjar, z trzema nawami i pięknym stropem z malowanego drewna. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, dzieło Juana Garcíi Martíneza, a w bocznych kaplicach można podziwiać obrazy i rzeźby z różnych epok. Krużganek jest również gotycko-mudéjar, z arkadami i kolumnami z cegły i kamienia. Wokół krużganka znajdują się pomieszczenia zakonne, takie jak refektarz, kuchnia, dormitorium, czy sala kapituły. W klasztorze znajduje się również muzeum, gdzie można zobaczyć zbiór sztuki sakralnej, takiej jak obrazy, rzeźby, hafty, czy naczynia liturgiczne.
Torre de San Martín
Torre de San Martín to wieża kościelna, która znajduje się przy kościele San Pedro w Teruel. Jest to jeden z najpiękniejszych i najbardziej reprezentatywnych przykładów sztuki mudéjar w Hiszpanii, a także jeden z czterech zabytków mudéjar w Teruel i Saragossie, wpisanych na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1986 roku. Wieża ta została zbudowana w pierwszej połowie XIV wieku i ma wysokość ponad 40 metrów. Jest to wieża-puerta, czyli wieża, która pełniła również funkcję bramy wjazdowej do miasta, ponieważ znajdowała się przy dawnej Puerta de Guadalaviar, jednym z głównych wejść do średniowiecznego Teruel.
Wieża ta wyróżnia się swoją bogatą dekoracją z cegły i ceramiki, która tworzy różnorodne wzory geometryczne, roślinne i epigraficzne. Wieża składa się z trzech kondygnacji, z których dwie dolne są zbudowane w stylu mudéjar, a górna w stylu neoklasycznym. Pierwsza kondygnacja ma kształt kwadratu i jest ozdobiona pasem ząbków i ostrołukowymi oknami z ciekawymi motywami na bokach. Druga kondygnacja ma kształt ośmiokąta i jest bogato zdobiona arkadami, ząbkami i kolumnami z ladrillo aplantillado, czyli cegły formowanej na szablonie. Na narożach wieży widoczne są również krzyże z wieloma ramionami, tworzące romby i koła. Trzecia kondygnacja jest otwarta na wszystkie strony półkolistymi oknami i zwieńczona piramidalnym hełmem.
Wewnątrz wieży znajduje się Centrum Interpretacji Architektury Mudéjar Turolense, które opowiada o historii i znaczeniu tej sztuki, która powstała w wyniku współistnienia chrześcijan, muzułmanów i żydów na Półwyspie Iberyjskim i charakteryzuje się wykorzystaniem cegły, ceramiki i drewna jako materiałów budowlanych i dekoracyjnych. W centrum można zobaczyć film, który przedstawia w skrócie fabułę legendy kochanków z Teruel, którzy są związani z kościołem San Pedro, a także wystawę poświęconą kulturze mudéjar w Teruel, która jest dziedzictwem światowym UNESCO. Z wieży można również podziwiać piękny widok na miasto i jego okolicę.
