Krótka Historia
Pierwsze ślady osadnictwa ludzkiego w Segowii datują się na około 60 000 lat temu, kiedy to neandertalczycy zamieszkiwali jaskinie w dolinie Eresma. W epoce brązu, na wzgórzu, gdzie dziś stoi Alkazar, powstało umocnione osiedle celtyckie, które przetrwało do czasów rzymskich. W I wieku p.n.e. Rzymianie założyli kolonię wojskową w Segowii, aby kontrolować drogi handlowe i strategiczne w regionie. Zbudowali też niesamowity akwedukt, który dostarczał wodę do miasta z odległych źródeł. Akwedukt jest symbolem Segowii i jednym z najlepiej zachowanych zabytków starożytnego Rzymu w Europie.
Po upadku cesarstwa rzymskiego, Segowia została podbita przez Wizygotów, a następnie przez Arabów, którzy nazywali ją Šiqūbiyyah. Pod panowaniem arabskim miasto straciło na znaczeniu i zubożało. Dopiero w IX wieku Segovia odzyskała wolność dzięki chrześcijańskiemu zdobyciu, przypisywanemu hrabiemu Ramonowi z Burgundii. Miasto rozpoczęło proces repopulacji i odbudowy, a także zyskało przywileje i autonomię od królów kastylijskich.
W średniowieczu Segowia stała się ważnym ośrodkiem gospodarczym i politycznym, dzięki rozwojowi handlu wełną, produkcji sukna i mennictwa. W XII wieku zbudowano nowy zamek na wzgórzu Alkazar, który służył jako rezydencja królewska i miejsce ważnych wydarzeń historycznych, takich jak koronacja Izabeli I Kastylijskiej w 1474 roku. W tym samym wieku powstała również żydowska dzielnica, która była ośrodkiem kultury i nauki, aż do wygnania Żydów z Hiszpanii w 1492 roku.
W XVI wieku Segowia przeżywała kryzys gospodarczy i społeczny, spowodowany przez konkurencję innych miast, upadek przemysłu tekstylnego i konflikt z królem Karolem I. Miasto brało udział w powstaniu komuneros, które zostało stłumione przez wojska królewskie w 1521 roku. W tym samym stuleciu zbudowano nową katedrę gotycką, która zastąpiła starą, zniszczoną przez pożar.
W XVIII wieku Segowia odzyskała część swojej świetności dzięki budowie Pałacu La Granja de San Ildefonso przez króla Filipa V. Pałac był letnią rezydencją królewską i miejscem narodzin i śmierci wielu monarchów. Wokół pałacu rozciągają się piękne ogrody w stylu francuskim, ozdobione licznymi fontannami i rzeźbami.
W XIX wieku Segowia była sceną walk podczas wojny niepodległościowej przeciwko Napoleonowi i wojen karlistowskich. Miasto popierało liberałów i konstytucjonalistów, co przyniosło mu represje i utratę przywilejów. W tym czasie zaczęto też doceniać wartość historyczną i artystyczną miasta, co doprowadziło do jego renowacji i ochrony.
W XX wieku Segowia doświadczyła zmian społecznych i kulturowych, takich jak rozwój edukacji, turystyki i przemysłu. Miasto stało się siedzibą Uniwersytetu IE i Akademii Sztuk Pięknych. W 1985 roku Segowia została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO, jako przykład zachowania dziedzictwa historycznego i kulturowego.
Powrót do spisu treści >>>>>>>>>>
Acueducto romano
Acueducto romano to niezwykła konstrukcja, która dostarczała wodę do Segowii przez prawie dwa tysiące lat, aż do 1973 roku1. Zbudowany został na początku II wieku n.e., prawdopodobnie za panowania cesarza Trajana lub Adriana. Składa się z ponad 15 kilometrów kanałów, z których większość jest podziemna, i 813 metrów łuków, które przechodzą przez centrum miasta. Acueducto romano jest uznawany za arcydzieło architektury i techniki, ponieważ został wykonany bez użycia zaprawy, tylko z granitowych bloków, które łączą się dzięki precyzyjnemu cięciu i równowadze sił.
Acueducto romano ma trzy części: część pozamiejską, gdzie zbierano wodę z górskiego źródła Fuenfría; część podmiejską, gdzie woda płynęła pod ziemią; i część miejską, gdzie woda była rozprowadzana po mieście. Część miejska jest najbardziej widoczna i imponująca, ponieważ składa się z 167 łuków, podzielonych na dwa poziomy. Najwyższy punkt akweduktu ma 28 metrów wysokości i znajduje się na placu Azoguejo, gdzie można podziwiać całą jego majestatyczność. Na szczycie akweduktu biegnie kanał, którym płynęła woda, o przekroju w kształcie litery U. Na niektórych łukach można dostrzec ślady brązowych liter, które tworzyły inskrypcję z nazwiskiem budowniczego i datą budowy, ale zostały skradzione w średniowieczu.
Acueducto romano jest nie tylko zabytkiem historycznym, ale także symbolem tożsamości i dumy Segowii. Przez wieki był świadkiem wielu wydarzeń i zmian, takich jak inwazje, powstania, wojny, pożary, reformy i restauracje. W 1985 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO, jako część zespołu historycznego Segowii. Acueducto romano jest także inspiracją dla sztuki i kultury, ponieważ pojawia się w wielu utworach literackich, muzycznych i plastycznych, zarówno krajowych, jak i zagranicznych. Acueducto romano jest zatem nie tylko dziełem inżynierii, ale także dziełem sztuki, które warto zobaczyć i podziwiać.
Powrót do spisu treści >>>>>>>>>>
